Για να επανακτήσουν οι πολίτες την απαραίτητη εμπιστοσύνη στην πολιτική εξουσία, πρέπει να υπάρξουν πειστικές αποδείξεις αλλαγής νοοτροπίας των υπευθύνων της διαχείρισης του δημοσίου πλούτου, ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια εγκλήματα που οδήγησαν σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας, αξιοπιστίας και αύξησαν την κοινωνική αδικία.
Ζητούνται μεγάλες θυσίες από τον λαό. Οι «άρχοντες» πρέπει να δώσουν το παράδειγμα. Ας αντιγράψουν τους ηγέτες που μας χάρισαν με τις θυσίες τους την ελευθερία μας.
Ο λαός πετροβολεί αδιάκριτα τα πολιτικά πρόσωπα που στελεχώνουν τους θεσμούς μας τα 40 χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου. Αναγγέλθηκαν μέτρα που θεωρούνται αποδεκτά αλλά ανεπαρκή από τον λαό, όπως κατάσχεση περιουσίας αυτών που αποκτήθηκαν κατά την περίοδο της πολιτικής θητείας, άρση ασυλίας, ουσιαστικός έλεγχος του πόθεν έσχες και μείωση του αριθμού των βουλευτών.
Με δυσπιστία παρακολουθεί ο λαός τις εξαγγελίες των μέτρων που θεωρούνται απαραίτητα για την ικανοποίηση των κέντρων χρηματοδότησης των οφειλών μας. Γνωρίζει ότι το τίμημα είναι δυσβάστακτο. Είναι έτοιμος να συνδράμει στην επαναφορά της αξιοπιστίας μας και την ταχύτερη απελευθέρωση από τα δεσμά του δημόσιου χρέους. Αλχημείες που στοχεύουν στην κάλυψη της πραγματικότητας. Η συνέχιση των εγκληματικών πράξεων που πηγάζουν από τις πελατειακές σχολές (π.χ. διορισμοί, διαφοροποίηση σε επιδόματα με την μέθοδο των συμπτύξεων, ειδικά προνόμια), διαβρώνουν την απαραίτητη ομοψυχία που απαιτείται για την επιτυχία της επανάκαμψης σε θέση ισότητας με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Η προσπάθεια, όπως είναι φυσικό, διαιώνισης των κακών συνηθειών, είναι δηλητήριο που διαχέεται στον εθνικό κορμό. Οι αλχημείες απλώς ενθαρρύνουν την διαιώνιση αλληλοκατηγοριών με την καλλιέργεια δυσπιστίας μεταξύ οργανωμένων συμφερόντων και εμποδίζουν αντί να υποβοηθούν την κατανόηση και την επιβολή υγειών αρχών και συστημάτων, που θα κερδίσουν τον αγώνα της επανάκτησης της ελευθερίας και κυριαρχίας μας ως ελεύθερο κράτος.
Πώς είναι δυνατόν να επανακτήσει το πολιτικό σύστημα την εμπιστοσύνη των πολιτών χωρίς ριζική αλλαγή του και εγκατάλειψη των ολέθριων νοοτροπιών που κυριάρχησαν μετά την μεταπολίτευση και ειδικότερα κατά τη δεκαετία του 1980;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αναφέρομαι βέβαια στην αντίληψη της νομής της εξουσίας που κυριάρχησε στους κυβερνητικούς σχηματισμούς και στις πραγματικότητες του κομματικού κράτους, αλλά και στη διαβόητη και ολέθρια πρακτική του πολιτικού κόστους, που συντηρεί το πελατειακό κράτος. Δημιουργήθηκε μια κατάσταση στην οποία οι πολιτικές αποφάσεις ετέθησαν στο απυρόβλητο και η κατασπατάληση δημόσιου πλούτου θεωρήθηκε ως φυσικό και νόμιμο δικαίωμα των κυβερνώντων. Η οικογενειοκρατία και η σύγκρουση συμφερόντων αποτέλεσαν θεσμικό κανόνα για τους πολιτικούς μας, ενώ η διαχείριση του κράτους θεωρήθηκε ως ατομικό δικαίωμά τους. Οι γενναιόδωρες παροχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης διατέθηκαν σε σκοπούς αλλότριους και εξανεμίσθηκαν, ενώ οι δανειακές ανάγκες διογκώθηκαν για να κατασπαταλούνται και να εξαγοράζουν τους ψηφοφόρους.
Το πρόβλημα είναι ακόμη πιο σοβαρό αν συνυπολογίσουμε την αδιαφορία ή τη συνενοχή των πολιτών οι οποίοι ανέχθηκαν την καταρράκωση των θεσμών. Η διαφθορά γεννά τέρατα.
Είναι λοιπόν νομοτελειακή η εκδήλωση της κρίσης. Είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει το σημερινό πολιτικό μας σύστημα; Πρόκειται για την αρχή μιας κάθαρσης; Και ποιό θα είναι το τίμημα; Οπωσδήποτε, χρειαζόμαστε μια κάθαρση, αλλά κυρίως χρειαζόμαστε ένα όραμα που θα κινητοποιήσει τις λαϊκές εκείνες δυνάμεις, τις μόνες ικανές να αντιμετωπίσουν την κρίση και να εξασφαλίσουν την ιστορική μας επιβίωση.