Γερμανικές επανορθώσεις (DER SPIEGEL 21.06.2011)

“Αν αναβιώσει η κάκιστη συμβίωση Γερμανών και Ελλήνων «θα μας πάρουνε ακόμα και τα σώβρακα». Αυτά είπε ο καθηγητής οικονομικής ιστορίας κ. Ritschl στο Spiegel πριν ένα χρόνο.
 

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ μεταφρασμένο στα Ελληνικά:

Spiegel: Κυριε Ritschl η Γερμανία συζητάει αυτό τον καιρό για περαιτέρω οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα σαν υπεράνω όλων ηθικολόγος. Η κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία σύμφωνα με τη ρήση : ¨λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε¨. Είναι δίκαιη αυτή η συμπεριφορά;

Ritschl: Οχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη.

Spiegel: Μάλλον δεν το βλέπουν έτσι οι περισσότεροι Γερμανοί.

Ritschl: Μπορεί, αλλά η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως Διδασκάλου της Ευρώπης την χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον 1ο αλλά και τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό δεν το θυμάται όμως κανείς.

Spiegel: Τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του 1. Παγκοσμιου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Αυτη η ¨δανειακή Πυραμίδα¨ κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.

Spiegel: Το ίδιο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο;

Ritschl: Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.

Spiegel: Στη σημερινή κρίση παίρνει η Ελλάδα από Ευρώπη και ΔΝΤ 110 δις και συζητιέται ένα πρόσθετο πακέτο, που θα είναι εξ ίσου μεγάλο. Πρόκειται δηλαδή για πολλά χρήματα. Πόσο μεγάλες ήταν οι γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Αναλογικά με την οικονομικη επιφανεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά.

Spiegel: Αν υποθέταμε ότι υπήρχε μια παγκόσμια λίστα για βασιλιάδες της χρεοκοπίας, ποιά θα ήταν η θέση της Γερμανίας;

Ritschl: Αυτοκρατορική. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Ούτε η Ελλάδα δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί;

Ritschl:Όχι, η Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες.

Spiegel: Η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας θεωρείται ως ενσάρκωση της σταθερότητας. Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστο τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του 30, ανακουφίστηκε η Γερμάνια από τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα „Haircut“, που ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο Afro-Look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Πως είπατε;

Ritschl: Βεβαίως! Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμάνια όμως δεν πλήρωσε αποζημιώσεις μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα.

Spiegel: Σε αντίθεση με το 1953, συζητείται επί του παρόντος η διάσωση της Ελλάδας, λιγότερο μέσω μιας μείωσης των χρεών και περισσότερο μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ήπιας αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl: Οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν ενα κράτος δεν είναι εκατό τα εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 50, ειναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο.

Spiegel: Το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να γίνει. Αλλά ήμασταν στο παρελθόν πολύ ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι αντιελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ εδώ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις.

Spiegel: Η Γερμανία δηλαδή θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη;

Ritschl: Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δεύτερο δε τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους εν μέρει η και καθολικά για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες.

Spiegel: Τι εννοείτε;

Ritschl: Οι Έλληνες ξέρουν τα εχθρικά άρθρα και γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ πολύ καλά. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πολύ πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα, και αν η Γερμανία ποτέ αναγκαστεί να πληρώσει, θα μας «πάρουν ακόμη και τα σώβρακα».
Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς.

Spiegel: Τουλάχιστον στο τέλος μερικές ηπιότερες σκέψεις: Αν μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από τις εξελίξεις, ποια λύση θα ήταν η καλύτερη για την Ελλάδα και τη Γερμανία;

Ritschl: Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια το δείχνουν: Το λογικότερο είναι τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό θα ήταν αναγκαίο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Μπορεί αυτή η λύση να είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουμε. Κι έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.


Albrecht Ritschl , Wirtschaftshistoriker 
(καθηγητής “Ιστορίας της Οικονομίας”)
SPIEGEL

Share

Tweet

Δικαστικοί λειτουργοί και κομματισμός.

Κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε το σχόλιο του Αντιπροέδρου Ε. Τ. του Αρείου Πάγου, κ. Ιωάννη Παπανικολάου με τίτλο"Δικαστικοί λειτουργοί και κομματισμός".

Δικαστικοί λειτουργοί και κομματισμός

Share

Tweet

Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης

Χρήστος Κίσσας, Δρ Χρηματοοικονομικής, Φεβρουάριος 2012

Μετά από περιπέτειες δυο ετών, με πολλές παλινδρομήσεις, αστοχίες, ακροβασίες και άλλες ενέργειες που αποτελούν την καθημερινότητα της πολιτικής μας ζωής, φαίνεται πως τελικά οδεύουμε προς μια λύση του προβλήματος του ελληνικού χρέους. Μια λύση που όταν υλοποιηθεί πλήρως, μέχρι τα τέλη Μαρτίου, θα απομακρύνει το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της Ελλάδας, καθόσον αφενός οι λήξεις του ελληνικού χρέους θα επιμηκυνθούν χρονικά μέσω της ανταλλαγής ομολόγων που προβλέπεται από το PSI και αφετέρου οι πληρωμές τοκοχρεολυσίων για τα επόμενα χρόνια θα εξασφαλισθούν από το δάνειο των 100 δισ. ευρώ που θα λάβουμε από τους εταίρους μας. Έτσι, τεχνικά τουλάχιστον, μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας γίνεται πρακτικά αδύνατη για τα επόμενα χρόνια.

Το τίμημα αυτής της διάσωσης, της μεγαλύτερης που έχει επιχειρηθεί ποτέ στη διεθνή οικονομία, είναι η υποχρέωση της χώρας μας να διενεργήσει σε μικρό χρονικό διάστημα μια σειρά από διαρθρωτικές αλλαγές, τέτοιου μεγέθους που να αλλάξουν εκ βάθρων τον τρόπο λειτουργίας της παραγωγικής μας μηχανής. Παράλληλα, οφείλουμε να μειώσουμε σημαντικά το κόστος εργασίας, το μέγεθος του κρατικού τομέα και τις κοινωνικές παροχές, ώστε να αποκατασταθεί η παραγωγικότητα, να ανορθωθεί το εξωτερικό μας εμπόριο και να αποκτήσουμε τάχιστα πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού.

Η συγκέντρωση τόσο σημαντικών αλλαγών μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, σε συνδυασμό με την μείωση μισθών, συντάξεων και παροχών θα οδηγήσουν τη χώρα μας σε παρατεταμένη ύφεση (την οποία ήδη βιώνει), με φυσικό επακόλουθο τη μείωση του βιοτικού επιπέδου και την εμφάνιση φαινομένων φτώχειας για ένα μεγάλο τμήμα του πλυθησμού. Η έκβαση των μεταρυθμίσεων και η αντοχή του λαού μας σε αυτή την πολιτική εξαρτώνται ακριβώς από τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης και των συνεπειών της· κάτι που τουλάχιστον μέχρι σήμερα, δεν έχει γίνει αντικείμενο ευρείας συζήτησης και προβληματισμού στο δημόσιο χώρο.

Με άλλα λόγια, αφού τελειώσουμε με το λαϊκισμό και την αυτο-λύπηση, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά το πως θα αντιμετωπίσουμε την κρίση στην καθημερινότητα των πολιτών, δίνοντας νέες, ευφυείς λύσεις στα θέματα που θα ανακύψουν, με σκοπό να απαλύνουμε τα προβλήματα του κόσμου, αφού δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα αίτια που τα προκαλούν.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την αντιμετώπιση της κρίσης — εξάλλου, ο χώρος είναι ελεύθερος δεδομένου ότι κανένας από την κυβέρνηση δεν μπήκε στον κόπο να τον αξιοποιήσει κατά την τελευταία διετία. Από αυτά, θα ξεχωρίσουμε δυο τομείς όπου οι παρεμβάσεις είναι κρίσιμες και πρέπει να γίνουν άμεσα: η αντιμετώπιση της φτώχειας και η επίτευξη μιας, μικρής έστω, ανάπτυξης.

Ι. Εθνικό Σχέδιο για την Αντιμετώπιση της Φτώχειας

Ακούμε παντού εκκλήσεις για παροχή βοήθειας στους συνανθρώπους μας που υποφέρουν. Γεύματα για απόρους, συσσίτια από την Εκκλησία, συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης από τηλεοπτικούς σταθμούς κλπ. Μάλιστα, ορισμένοι δήμοι ,όπως ο Δήμος Αθηναίων, είχαν φροντίσει από τριετίας να οργανώσουν χώρους υποδοχής αστέγων, να δημιουργήσουν θεσμούς όπως το κοινωνικό παντοπωλείο, το κοινωνικό φαρμακείο κ.ά.

Όλα αυτά είναι χρήιμα και σημαντικά, αλλά δεν φθάνουν. Όλος ο μέχρι σήμερα σχεδιασμός έχει γίνει για την αντιμετώπιση “κανονικών” συνθηκών, δηλαδή μια διαχείριση ρουτίνας της συνήθους ροής των περιστατικών. Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην και δεν αρκεί πλέον η καλή θέληση των “κυριών του φιλοπτώχου” ή ο ζήλος του δραστήριου παπά της ενορείας. Οι παρενέργειες των διαρθωτικών μέτρων (όπως το κλείσιμο οργανισμών του Δημοσίου, με απολύσεις όσων εργάζονται σε αυτούς), αλλά και η αναπόφευκτη εσωτερική υποτίμηση (δηλαδή η μείωση μισθών και συντάξεων), θα οδηγήσουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων πιο κάτω απ’ το κατώτερο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Θα έχουμε δηλαδή (και καταγράφουμε ήδη) κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των φτωχών, των αστέγων, των ανθρώπων χωρίς πρόσβαση σε παροχές υγείας, των οικογενειών που θα απειλούνται με έξωση, των παιδιών που δεν θα πηγαίνουν στο σχολείο, της ενδοοικογενειακής βίας κ.ο.κ.

Αυτά τα φαινόμενα, σε τόσο μεγάλη έκταση, δεν αντιμετωπίζονται με τους συνήθεις αποσπασματικούς τρόπους, αλλά απαιτούν την εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου και κεντρικά διευθυνόμενου Σχεδίου Δράσης. Ενός σχεδίου που θα αριστοποιεί τη χρήση των διαθέσιμων πόρων και δομών, θα βάζει τις προοτεραιότητες, θα συντονίζει κεντρικά τις επιμέρους ενέργειες, θα φροντίζει για τη μεταφορά των βοηθημάτων σε όλη την Ελλάδα...

Ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί τη δημιουργία κέντρου επιχειρήσεων, στελέχωση, logistics, πληροφορική υποδομή, καταγραφή των διαθέσιμων πόρων, ορισμό της υπηρεσίας που θα το αναλάβει και πολλά άλλα, που δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη ενώ απαιτούν χρόνο και προετοιμασία. Η υπηρεσία που θα ηγηθεί του σχεδίου πρέπει να είναι σε θέσει ιεραρχικά να συντονίσει τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες που θα εμπλακούν, ακόμη και να προτείνει νομοθεσία όπου χρειάζεται. (Είναι, για παράδειγμα, πλέον ή σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα γίνει απαραίτητη η προστασία των οικογενειών που θα απειλούνται με έξωση, διότι είναι πιο εύκολο να διαχειριστείς τους ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους, παρά να εχεις χιλιάδες οικογένειες στο δρόμο με την οικοσκευή τους. Κατά συνέπεια, θα χρειασθεί ρύθμιση, από την απλή αναβολή εξώσεων, μέχρι τη θέσπιση, προσωρινά, ενοικιοστασίου.)

Και φυσικά, ένα τέτοιο Σχέδιο απαιτεί έναν σημαντικό χρόνο προετοιμασίας και υλοποίησης, ειδικά στα πλαίσια της (γνωστής για τους ρυθμούς της) δημόσιας διοίκησης της χώρας μας. Καλό θα ήταν λοιπόν, οι αρμόδιοι να άρχιζαν άμεσα τη δουλειά.

ΙΙ. Εθνικό Σχέδιο για την Ανάπτυξη

Όταν πρωτοεμφανίσθηκε, τον περασμένο Ιούλιο, το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους εταίρους μας και το ΔΝΤ, συνοδευόταν (θεωρητικά) από ένα νέο “Σχέδιο Μάρσαλ”, την παροχή δηλαδή από τους Ευρωπαίους μια σημαντικής οικονομικής βοήθειας για επενδύσεις στην χώρα μας, που θα διευκόλυναν την επίτευξη των μακρο-οικονομικών στόχων. Αναγγέλθηκε ακόμη η δημιουργία μιας νέας επενδυτικής τράπεζας, ενώ είχε προηγουμένως θεσπιστεί και ειδική νομοθεσία, ο γνωστός νόμος του “fast-track”, για να παρακαμφθεί η περιβόητη ελληνική γραφειοκρατία.

Τι έγινε απ’ όλα αυτά; Απολύτως τίποτα, καμία επένδυση, μεγάλη ή μικρή, μέσω “fast” ή “slow” track… Και οι λόγοι είναι γνωστοί: η Ελλάδα δεν διαθέτει τις βασικές εκείνες υποδομές και θεσμούς που θεωρούνται διαθνώς ως ελάχιστες προϋποθέσεις για τη διενέργεια επενδύσεων — τέτοιες δομές είναι το εθνικό χωροταξικό σχέδιο, το κτηματολόγιο, η καθαρή φορολογική νομοθεσία, η αποτελεσματική (ταχεία και προβλέψιμη) απονομή δικαιοσύνης κλπ. Πρόκειται για βασικά ζητήματα, η επίλυση των οποίων είναι δυσχερής και χρονοβόρα, που έχουν καταστήσει τη χώρα μας ουραγό στη λίστα των χωρών υποδοχής επενδύσεων, με άμεσες συνέπειες στο ρυθμό ανάπτυξης της εθνικής μας οικονομίας.

Επειδή, λοιπόν, δεν πρόκειται να βρεθεί σύντομα λύση στα παραπάνω ζητήματα, η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν θα έρθει από τις ξένες επενδύσεις. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να μείνουμε με “σταυρωμένα χέρια”, όπως κάνουμε σήμερα. Διότι υπάρχει και άλλος τρόπος δημιουργίας ανάπτυξης και θέσεων εργασίας, που είναι εφικτό να ενεργοποιήσουμε: το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, γνωστό και ως ΕΣΠΑ. Τα χρήματα δηλαδή που μας δίνει από δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα απ’ τα διάφορα κοινοτικά ταμεία, με σκοπό τη σύγκλιση των υποδομών της χώρας μας προς το επίπεδο του κοινοτικού μέσου όρου.

Είναι τα κονδύλια που παραδοσιακά δεν κατορθώνουμε να απορροφήσουμε, γιατί η αναποτελεσματικότητα και η διαφθορά του δημοσίου τομέα δεν το επιτρέπουν. Είναι τα χρήματα που μας δωρίζει η Ευρώπη (το ποσοστό της κοινοτικής χρηματοδότησης έφθασε το 95%), αλλά δεν τα παίρνουμε. Πρόκειται για περίπου 20 δισ ευρώ για την τρέχουσα προγραμματική περίοδο, από τα οποία (και ενώ βρισκόμαστε στη τελευταία διετία του προγράμματος) έχει απορροφηθεί μόνο το 30% και αυτό “ονομαστικά”, αφού διάφορα κονδύλια είναι “παρκαρισμένα” σε ενδιάμεσους φορείς και δεν έχουν μετουσιωθεί σε έργα.

Η χαμηλή απορρόφηση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ οφείλεται στην αδυναμία των τελικών δικαιούχων να παρουσιάσουν ώριμα έργα, δηλαδή έναν πλήρη φάκελο με τεχνικές μελέτες, οικονομικές εκτιμήσεις, τεχνικά δελτία κλπ, που απαιτούνται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την έγκριση της χρηματοδότησης. Πολλές φορές, οργανισμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης (που είναι από τους βασικούς δικαιούχους του ΕΣΠΑ) δεν κατορθώνουν να συντονίσουν τις υπηρεσίες τους για να υποβάλλουν φακέλους έργων, ή ακόμα έχουν ουσιαστική αδυναμία να εκπονήσουν τις απαιτούμενες μελέτες, ούτε μπορούν να φέρουν σε πέρας έναν διαγωνισμό πρόσληψης εξωτερικού συμβούλου για να του αναθέσουν μελέτες, (αν και όταν, φυσικά, το Ελεγκτικό Συνέδριο τους επιτρέψει να τον πληρώσουν για τη δουλειά που θα κάνει…)

Το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που δεν υπάρχει λύση μέσα στα πλαίσια της υφιστάμενης διαιδκασίας. Όσες υποσχέσεις κι αν έχουν κατά καιρούς δοθεί για την επιτάχυνση της απορρόφησης, όσα μεγάλα λόγια κι αν έχουν ειπωθεί, κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα. Με τη διαφορά, βεβαίως, ότι τα προηγούμενα χρόνια είχαμε την πολυτέλεια να μην κάνουμε τίποτα. Σήμερα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, βρισκόμαστε σε έκτακτη ανάγκη. Το ΕΣΠΑ είναι η μόνη μας ελπίδα να ανοίξουν εκατοντάδες εργοτάξια, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, να παραχθεί εισόδημα, να ενεργοποιηθεί ο πολλαπλασιαστής της οικονομίας.

Μόνη λύση είναι η παράκαμψη του δημοσίου, με ανάθεση wholesale σε μεγάλες συμβουλευτικές εταιρείες όλης της διαδικασίας ωρίμανσης των φακέλων των έργων και, στη συνέχεια, της εκτέλεσης των διαγωνισμών για την ανάθεση της κατασκευής των έργων. Μια γενναία απόφαση που θα μηδενίσει τις καθυστερήσεις που οφείλονται στην ανικανότητα των δικαιούχων του ΕΣΠΑ να παρουσιάσουν έργα προς έγκριση και στη συνέχεια να τα υλοποιήσουν.

Φυσικά, κάτι τέτοιο θα συναντούσε την αντίδραση του κατεστημένου των υπηρεσιών που διαχειρίζονται τις διαδικασίες σήμερα και τις θεωρούν ιδιοκτησία τους. Μάλιστα, υπάρχει και (κακό) προηγούμενο, όταν το έτος 2000 το είχε επιχειρήσει, σε μικρή έκταση, η τότε κυβέρνηση, γαι να κάνει πίσω μπροστά στις αντιδράσεις των υπηρεσιακών παραγόντων. Τώρα, με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία και κυρίως η απασχόληση, τα περιθώρια υπομονής της κοινωνίας έχουν πλέον εξαντληθεί. Γενική απαίτηση προς το πολιτικό σύστημα είναι να κάνει τις τομές και τις ρήξεις που δεν ετόλμησε τα προηγούμενα 30 χρόνια. Και η περίπτωση του ΕΣΠΑ είναι μια από τις καλύτερες ευκαιρίες να το πράξει. Ούτως ή άλλως το διακύβευμα δεν είναι τίποτα λιγότερο από την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας μέσα στην κρίση.

Share

Tweet

Η τραγικότητα της σημερινής αβεβαιότητας: Πολιτική δράση και αποφάσεις τώρα.

Οι πολίτες σήμερα βιώνουν μία απίστευτη αβεβαιότητα σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις που βλέπουν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους λόγω της πολιτικής του αποπληθωρισμού και του χαμηλού πληθωρισμού της Γερμανίας. Οι νέοι και οι νέες της Πατρίδας μας φαίνεται να χάνουν το μέλλον, δηλαδή την ίδια τη ζωή.

Η κρίση του ευρώ χειροτερεύει διαρκώς και από τραπεζική κρίση μετατρέπεται σε κρίση της πραγματικής οικονομίας. Το ίδιο το ευρώ στήθηκε σε λάθος βάσεις όπως ομολογούν οι περισσότεροι σήμερα. Η συναλλαγματική πολιτική δεν διαθέτει τα συνήθη αναλυτικά εργαλεία, και φυσικά δεν υπάρχει δυνατότητα ούτε άσκησης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής για έξοδο από την κρίση τόσο για τις χώρες-πιστωτές όσο και για τις χώρες που δανείζονται.

Ενώ μαίνεται ο νομισματικός πόλεμος, η Ευρώπη επέλεξε (καλώς ή κακώς) μία πολιτική για τις υπερχρεωμένες, ελλειμματικές χώρες που υπαγορεύει και μία πολιτική για τις χώρες-δανειστές. Για τις υπερχρεωμένες χώρες σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, εκτεταμένες διαρθρωτικές αλλαγές, μείωση του Κράτους, ώστε να μεταφερθούν οι πόροι στην παραγωγή, αύξηση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας, μείωση του κόστους παραγωγής και χαμηλό πληθωρισμό. Επιπλέον, μόνο για τη χώρα μας επιβλήθηκε το «κούρεμα» του δημοσίου χρέους (Ρ8Ι+) στους ιδιώτες, επειδή δεν θα μπορέσουμε να το ξεπληρώσουμε. Σύμφυτη σε αυτή την απόφαση είναι και η αίσθηση της υπαιτιότητας για τις ανεξέλεγκτες πιστώσεις που δόθηκαν στο παρελθόν.

Είναι γεγονός ότι δυνατότητα επιλογής δεν έχουμε. Το τραγικό είναι ότι δεν υπάρχει ούτε αξιόπιστη αντιπρόταση «ορθού λόγου» από τα πολιτικά κόμματα τόσο ως προς τους Έλληνες πολίτες, όσο και ως προς τους δανειστές. Καμία απολύτως μελέτη ή θεμελιωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση δεν έχει διατυπωθεί από την κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, τα ερευνητικά ινστιτούτα ή την Τράπεζα της Ελλάδος. Έτσι αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ό,τι μας λένε. Επειδή δεν έχουμε αντιπρόταση, οι Έλληνες πολίτες έχουν τη βεβαιότητα ότι οι θυσίες στις οποίες υποβάλλονται πάνε χαμένες. Εξυπηρετούν μόνο τους δανειστές. ΓΥ αυτό ακριβώς έχει καταρρακωθεί η ψυχολογία του κόσμου.

Δυστυχώς τα πολιτικά κόμματα πολιτεύονται με τον παλιό μικροπολιτικό και πελατειακό τρόπο και μας οδηγούν στην καταστροφή. Ψάχνουν τρόπους να αθετήσουν το λόγο τους και την υπογραφή τους και θέτουν σε κίνδυνο τις συμφωνίες με τους δανειστές. Πρέπει να προχωρήσουμε στην έγκριση του προϋπολογισμού, πρέπει να γίνουν άμεσα οι διαρθρωτικές αλλαγές, πρέπει να προχωρήσει το «κούρεμα» που αποφασίστηκε με 255 ψήφους στη Βουλή. Άλλως οι συνέπειες θα είναι ολέθριες και άλλου τύπου. Η αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης χάνεται και μαζί διαλύεται το πολιτικό σύστημα. Σήμερα η ΕΕ εμφανίζει στοιχεία κρατικής οντότητας και για αυτό πρέπει να μείνουμε στον πυρήνα της με όποιες θυσίες. Όμως, για να το πετύχουμε αυτό πρέπει το πολιτικό σύστημα να αναγεννηθεί, να ανασυγκροτηθεί και να λειτουργήσει άμεσα.

Ποιός θα πειθαρχήσει τις αγορές;

Αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, δεν είναι προβλέψιμα και εξελίσσονται με τέτοιους ρυθμούς και σε τέτοια κλίμακα, ώστε δύσκολα μπορούμε να τα παρακολουθήσουμε και πολύ περισσότερο να τα αξιολογήσουμε. Στην αρχή, πριν λίγα μόλις χρόνια, η απελευθέρωση του εμπορίου και η περιβόητη παγκοσμιοποίηση ανέτρεψαν το παγκόσμιο σύστημα, που συντηρούσε τη διαίρεση Ανατολής-Δύσης και τη διαφοροποίηση Βορρά-Νότου. Το αποτέλεσμα είναι η μεταφορά του κέντρου βάρους της μεταποίησης και της παραγωγής πλούτου προς την Ανατολή και η ανάδειξη νέων οικονομικών γιγάντων, όπως η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία. Συμβαίνει έτσι το αδιανόητο για τις προηγούμενες δεκαετίες γεγονός, ότι δηλαδή οι πολυπληθέστερες και μεγαλύτερες χώρες, που μέχρι σήμερα ανήκουν σε αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε, όχι χωρίς κάποια περιφρόνηση, «Τρίτο Κόσμο», καθίστανται ρυθμιστές και πρωτοπόροι του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της διαταραχής της ισορροπίας της εργασίας και της παραγωγής προς το επίπεδο κατανάλωσης στις παλιές βιομηχανικές χώρες, οι οποίες είναι υποχρεωμένες να ανταγωνιστούν τις νέες βιομηχανικές χώρες, αλλιώς κινδυνεύουν να οδηγηθούν σε οικονομική κρίση. Φαίνεται τώρα ειρωνικό το ότι οι πλούσιες χώρες του Βορρά και της Δύσης είναι αναγκασμένες να προσαρμοστούν σε ένα ανταγωνιστικό κόσμο τον οποίο οι ίδιες δημιούργησαν. Αλλά βέβαια υπάρχει και ένας ακόμη συντελεστής του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, που είναι οι απρόσωπες και άτεγκτες «αγορές», δηλαδή η σύγχρονη μορφή αυτού που ονομάζουμε «κεφάλαιο». Οι αγορές είναι αυτές που απαιτούν ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα και επιβάλλουν σκληρά περιοριστικά μέτρα. Οι αγορές στηρίζουν και τροφοδοτούν μία κερδοσκοπική πιστωτική πρακτική, που είναι δυνατόν να οδηγήσει στην ανατροπή της κοινωνικής πραγματικότητας στις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες. Γιατί, οι αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες στηρίζουν το ζηλευτό οικονομικό επίπεδο που τις διακρίνει, όχι μόνο στην υψηλή παραγωγικότητα, αλλά και στην πιστωτική ευχέρεια που εξασφαλίζουν οι αγορές και η πιστωτική στήριξή τους. Η αναταραχή της ισορροπίας στην πιστωτική διαδικασία σημαίνει οικονομική κρίση, κατάσταση κατά την οποία οι αγορές έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν περιοριστικά μέτρα. Σύμφωνα με την μέχρι σήμερα εμπειρία τα μέτρα, που οι αγορές επιβάλλουν, δεν είναι πάντα η καλύτερη λύση για τη διέξοδο από την οικονομική κρίση.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον φαινόμενο είναι ότι οι οικονομικές επιδόσεις των χωρών που εφαρμόζουν το δυτικό πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι πολύ κατώτερες από τις οικονομικές επιδόσεις των νέων πλούσιων χωρών, των οποίων τα πολιτικά συστήματα είναι αυταρχικά και μη δημοκρατικά. Πολύ τελευταία μάλιστα, μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, το κατ’ εξοχήν προπύργιο της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εμφανίζεται το φαινόμενο να παραμερίζονται οι εκλεγμένοι δημοκρατικοί ηγέτες προς χάρη τεχνοκρατών. Οι τεχνοκράτες είναι κατάλληλοι για να χειριστούν τα έκτακτα περιοριστικά μέτρα που απαιτούν οι αγορές. Μέτρα που είναι αντιλαϊκά και διόλου δημοφιλή, αλλά και που η εμπειρία αποδεικνύει ότι είναι και ελάχιστα αποδοτικά. Οι πολιτικοί, που έχουν να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους, δεν μπορούν να αγνοήσουν αυτούς στους οποίους θα επιβάλουν τις απαιτήσεις των αγορών για λιτότητα. Πώς θα πείσουν τον πληθυσμό να αντιμετωπίσει συλλογικά μία κατάσταση ανάγκης, που οδηγεί στην ανέχεια και που μάλιστα επιβάλλεται από αυτούς που έχουν μόνο οικονομικό συμφέρον; Έχουμε λοιπόν μια αντιφατική κατάσταση όπου οι απρόθυμοι πολιτικοί και το απρόθυμο εκλογικό σώμα υποχρεώνονται να εφαρμόσουν και να υποστούν σκληρά μέτρα με αμφίβολη αποτελεσματικότητα. Και, μάλιστα, μέσα σε ένα κόσμο όπου η δημοκρατία είναι γενική απαίτηση, τη στιγμή που η ίδια κινδυνεύει να τεθεί στο περιθώριο μπροστά στην οικονομική κρίση. Τέτοιες αντιφάσεις δεν υπάρχουν στις νέες οικονομικές δυνάμεις της Ανατολής. Οι ηγέτες της Κίνας ή της Ρωσίας μπορούν να επιβάλουν πολιτικές χωρίς συναίνεση και από τη μία μέρα στην άλλη. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία αυτή που αντιπαρατάσσεται στις αγορές, αφού είναι το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο είναι δυνατόν να αποφασίζει ο λαός και όχι οι αγορές.

Η κρίση στην Ευρωζώνη δεν είναι απλώς μία οικονομική κρίση, αλλά είναι και μία κρίση του πολιτικού συστήματος, δηλαδή της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ήδη οι λαοί της Ευρώπης έχουν απολέσει τη δυνατότητα να καθορίζουν ένα μέλλον, το οποίο για δεκαετίες υποσχόταν και πραγματοποιούσε όλο και καλύτερες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Αποδεικνύεται έτσι στην Ευρώπη ότι χωρίς το ιδανικό της πολιτικής ένωσης, οι εμπορικές συμφωνίες και το ελεύθερο εμπόριο καταλήγουν σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Αλλά και το ελεύθερο εμπόριο οδηγεί στην ανάπτυξη της ανισότητας μεταξύ των εθνών. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ελεύθερης διακίνησης της οικονομικής δραστηριότητας, της ελεύθερης μεταφοράς χρήματος και της δυνατότητας επιλογής του τόπου παραγωγής, αλλά και απόδειξη του τι μπορεί να συμβεί όταν η μόνη προτεραιότητα είναι η οικονομική μεγέθυνση.

Σε ανάλογη αναταραχή κατά τη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930, το χάος και η αβεβαιότητα οδήγησαν στον απολυταρχισμό. Αυτό μπορεί να συμβεί και πάλι, αν η κυριαρχία του ελεύθερου εμπορίου συνεχισθεί όπως σήμερα. Εκείνο που φαίνεται βέβαιο είναι ότι μορφές δασμολογικών φραγμάτων και ελέγχου της διακίνησης των κεφαλαίων πρέπει να εφαρμοσθούν. Η παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα πρέπει να ορθολογιστεί και η χρηματοπιστωτική ασυδοσία να τεθεί κάτω από έλεγχο. Ο μόνος φορέας που μπορεί να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο έργο παραμένει η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Όσο για μας τους Έλληνες, βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα, αν και τον δρόμο έχουν προλάβει να μας τον δείξουν άλλοι. Σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «New York Times» το περασμένο καλοκαίρι, ο Mark Mazower υποστήριξε με πάθος ότι η Ελλάδα βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία και στην εμπροσθοφυλακή των αγώνων που καθορίζουν την πορεία των ιστορικών εξελίξεων. Σήμερα, πάντα κατά τον Mark Mazower, έχουν τεθεί σε αμφισβήτηση οι δημοκρατικές βάσεις της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και η δυνατότητά της να παραμείνει ως ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Ο Mazower αναφέρεται στα τελευταία 200 χρόνια της παγκόσμιας ιστορίας και αναδεικνύει τη Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Πόλεμο του 1940-1941, την εμφύλια σύγκρουση του 1946-1949 και την πτώση της ελληνικής δικτατορίας το 1974, ως σημεία σταθμούς για το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου. Για τη σημερινή θλιβερή κατάσταση ο Mazower θεωρεί την Ελλάδα ως εμπροσθοφυλακή και πρώτη γραμμή για τη δημοσιονομική εξυγίανση της παγκόσμιας οικονομίας και ως καταλύτη της διεργασίας που θα ελέγξει τις σημερινές ανισορροπίες και θα υποχρεώσει τις κυβερνήσεις να αναλάβουν ρυθμιστικούς ρόλους. Πρόκειται για τα κύρια σημεία που θα καθορίσουν το μέλλον.

30/3/2012

Δημήτρης Μαυρίδης

΄Εννοιες και Αρχές για τη νέα πορεία

«Συνειδητοί Πολίτες»

Μαργαρίτα Δρίτσα

Για πολλά χρόνια και ιδιαίτερα την τελευταία διετία, η χώρα μας έχει διασυρθεί διεθνώς από αυτούς οι οποίοι επαγγέλλονταν τη διασφάλιση της, την ευημερία των πολιτών της, τη δικαιοσύνη για όλους, την εύρυθμη και χρηστή λειτουργία του κράτους. Η άφρων πολιτική τους, η ανευθυνότητα, η ανοχή, και η υπόθαλψη καταχρηστικών πρακτικών συνέχισαν να απαξιώνουν θεσμούς απογυμνώνοντας τους πολίτες από κάθε προσδοκία βελτίωσης της ζωής. Κατήργησαν κάθε διάθεση γόνιμου δημόσιου διαλόγου και δημιουργικής συμβολής μέσω της εργασίας των πολιτών. Η οργή είναι μεγάλη, έκδηλη και δικαιολογημένη. Θα αποβεί μοιραία και καταστροφική αν δεν μετουσιωθεί αμέσως σε θετική δύναμη και ορμή για νέο ξεκίνημα και ελπίδα.

To πρόβλημα σήμερα δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Είναι παγκόσμιο. Αμεση και ευρεία κινητοποίηση των πολιτών, έχει ήδη ξεκινήσει σε διεθνές επίπεδο, καθώς επείγει η θεσμική μεταρρύθμιση παγκοσμίως. Για μας τώρα χρειάζεται η ισχυρή και ρεαλιστική παρουσία μας ως συνειδητών/ενεργών πολιτών παντού. Είναι απαραίτητη η επαφή και η επικοινωνία με ανάλογες διεθνείς κινήσεις για να γίνουμε συμμέτοχοι στη διεθνή αλληλεγγύη και στο διάλογο.

Το πρόβλημα όμως στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι προϋπάρχει της παγκόσμιας Κρίσης διότι ουσιαστικά συνδέεται με τη δομή του βαθέως ελληνικού κράτους. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να επαναδραστηροποιηθεί κάθε συνειδητός πολίτης. Να μετάσχει ενεργά στην προσπάθεια ανάληψης συντονισμένης δράσης για να υπερβούμε το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε και στη χώρα μας. Η ιστορία προσφέρει παραδείγματα εγκαρτέρησης, αποφασιστικότητας και κινητοποίησης των Ελλήνων σε τραγικές στιγμές κρίσεων. Ετσι, ξεπεράστηκαν αγκυλώσεις δεκαετιών, πολωτικά διλήμματα και εξαρτήσεις. Σήμερα επιβάλλεται να εργαστούμε για να εγκαταστήσουμε νέες δομές και να αποκαταστήσουμε την ευνομία στην κοινωνία που μοιάζει να διαλύεται.

Η Ελλάδα υπήρξε αναπόσπαστος εταίρος της Ευρώπης διαχρονικά και από τη δεκαετία του 1960 οργανικό ιδρυτικό και ισότιμο μέλος των νέων ευρωπαϊκών θεσμών που δημιουργήθηκαν. Σήμερα, όμως, αντιμετωπίζει πρωτοφανή εχθρότητα καθώς και την απειλή εξοστρακισμού από το φυσικό της χώρο. Είναι απαραίτητο λοιπόν να επιβεβαιωθεί η αποφασιστικότητα μας και να τονιστεί η Ευρωπαϊκή μας ταυτότητα.

Τα πολωτικά διλήμματα περί απώλειας εθνικής κυριαρχίας ασφαλώς είναι πλασματικά και απειλούν να οδηγήσουν σε αναβίωση ανεδαφικών και επικίνδυνων εθνικιστικών εξάρσεων που διευκολύνουν πολιτικούς καιροσκόπους και οικονομικούς κερδοσκόπους. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνη: Ολόκληρος ο Νότος της Ευρώπης αντιμετωπίζει παρόμοια διλήματα και μάχεται να τα υπερβεί. ΄Ολοι πλέον έχουμε αντιληφθεί πόσο σοβαρά είναι τα προβλήματα και οι προκλήσεις και αναζητούμε ουσιαστικές λύσεις.

Οφείλουμε ως συνειδητοί πολίτες της Ελλάδας

- να οδηγήσουμε τη χώρα στην υπέρβαση των εσωτερικών αγκυλώσεων της αδράνειας και των καταχρηστικών πρακτικών.

- Να προτείνουμε θεμελιώδεις αλλαγές και δράσεις, παραμένοντας οργανικό, συντεταγμένο και ισότιμο μέλος της Ευρώπης για να ξανακερδίσουμε την αξιοπιστία μας και το σεβασμό των εταίρων.

Απαιτούμε ως Πολίτες:

- Αξιοπρεπή μεταχείριση από το κράτος, εξυγίανση του πολιτειακού και πολιτικού συστήματος.

- Αποκάλυψη και κατάλυση των μηχανισμών διαφθοράς και διαπλοκής που εμποδίζουν την ανάδυση νέων υγειών δυνάμεων.

- Επανασχεδιασμό της κεντρικής κρατικής διοίκησης με εισαγωγή σύγχρονων συστημάτων και νέου ήθους που θα εξυγιάνουν τις γραφειοκρατικές υπερβολές, αποβάλλοντας όλες τις περιττές, χρονοβόρες και δαιδαλώδεις διαδικασίες.

- Κατάργηση όλων ανεξαιρέτως των μη παραγωγικών και παρωχημένων οργανισμών που κατασπαταλούν πόρους και πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό.

- Την πλήρη, ουσιαστική και έγκυρη ενημέρωση μας για τη διαμορφούμενη εθνική στρατηγική.

- Τη συναίνεση όλων και την προσπάθεια του καθενός μας χωριστά, για να διαφυλάξουμε το εθνικό κοινό συλλογικό συμφέρον.

- Την ανατροπή της δεινής πραγματικότητας ως απάντηση στη διαπίστωση ότι πολιτεία και κοινωνία νοσούν και δηλητηριάζουν την καθημερινότητα.

- Τη δημιουργία προοπτικών εθνικής ‘ανάπτυξης’ σε όλους τους τομείς και από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις.

Ας αγωνιστούμε ως συνειδητοί πολίτες για να ανατρέψουμε τις κακές πρακτικές, θεσμοθετώντας νέες ορθολογικές και δημοκρατικές λειτουργίες του πολιτικού συστήματος, εξυγίανση πρωτίστως της δημόσιας μηχανής και της δικαστικής εξουσίας, απάλειψη των μηχανισμών που επιβάλλουν την αναξιοκρατία και εκτρέφουν τη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Ζητούμε να ξεκινήσει αμέσως ΙΣΟΤΙΜΟΣ επιμερισμός των ζημιών και θυσιών που υφίστανται οι πολίτες με τη συμμετοχή ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως, πολιτικών, συντεχνιών και παρασιτικών οικονομικών κατηγοριών στα οικονομικά βάρη και τις ευθύνες.

- Να υπάρξει κάθαρση σε όλα τα επίπεδα ώστε να αποκατασταθεί το αίσθημα δικαίου στην κοινωνία.

- Απαιτούμε νέο δίκαιο φορολογικό σύστημα που συγχρόνως θα ενισχύει πρωτοβουλίες για αύξηση του εθνικού μας πλούτου.

- Επαναπροσδιορισμό των εννοιών της ισονομίας, και της ισότητας ευθυνών και ευκαιριών. Της έννοιας της κοινωνικής αλληλεγγύης στο σημερινό περιβάλλον και στη συγκυρία της παγκόσμιας κρίσης.

- Επανάκτηση από την παιδεία και τον πολιτισμό του θεμελιακού τους ηθικού ρόλου στη συγκρότηση τόσο της ταυτότητας της χώρας ως ισότιμου ευρωπαίου εταίρου, όσο και στη διάπλαση ενσυνείδητων πολιτών.

Συνέντευξή της κας Βιργινίας Τσουδερού στο ηλεκτρονικό περιοδικό "People & Ideas".

Διαβάστε την συνέντευξή της κας Βιργινίας Τσουδερού στο ηλεκτρονικό περιοδικό "People & Ideas", που δημοσιεύθηκε την Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012 και φέρει τον τίτλο "Μπορούμε να ελπίζουμε".

Η συνέντευξη

«Μπορούμε να ελπίζουμε;» O τίτλος αυτός καλύπτει μια σειρά τεσσάρων ερωτήσεων με θέμα την κρίση. Τα διατυπώσαμε και πιστεύουμε ότι εκφράζουν, τουλάχιστον εν μέρει, την σημερινή προβληματική στον τόπο μας. Τις απευθύναμε σε διακεκριμένες προσωπικότητες της ελληνικής διανόησης, με την ελπίδα ότι οι απόψεις τους θα συμβάλουν γόνιμα στον κοινωνικό διάλογο που αναπτύσσεται. Δημοσιεύουμε τις απαντήσεις τους σταδιακά.

Την αρχή κάνει η κυρία Βιργινία Τσουδερού τέως υφυπουργός εξωτερικών, Βουλευτής Αθηνών, δημοσιογράφος, πολιτικός και οικονομολόγος. Την ευχαριστούμε θερμά για την τιμή που μας έκανε να μας απαντήσει.

- Ποια στοιχεία, κατά την γνώμη σας, αποτελούν την σημερινή ελληνική ιδιαιτερότητα;

Οι ίδιοι οι Έλληνες/Ελληνίδες αποτελούν την σημερινή ελληνική ιδιαιτερότητα. Τα άτομα με όλες τους τις αντιφάσεις αποτελούν το πιο αντιπροσωπευτικό στοιχείο της Ελλάδος. Οπού και εάν βρίσκονταν όταν η κρίση ξέσπασε μετατράπηκαν σε Ζορμπά, έτοιμοι να προσχωρήσουν σε αγώνες που τίμησαν την παράδοση μας ως η γεννήτρια γη των πολυτιμότερων ανθρωπίνων αξιών. Μέσα από αγώνες με αντίπαλο την παρακμή θα επιδείξει ο διαμορφωτής της νέας πολιτικής σκηνής ικανότητες όπως υπομονή και αγωνιστικότητα. Σήμερα ο αγώνας διεξάγεται με την συμπαράσταση πολλών οστρακισμένων λόγω ικανοτήτων τους, ταλαντούχων στους οποίους το παρακμασμένο αλλά υπό αναγέννηση κράτος μας έχει στερήσει δυνατότητες αξιοποίησης των γνώσεων τους και των ικανοτήτων τους.

Ο πολυτάλαντος Οδυσέας και η ταλαντούχος εφευρετική, εργατική Πηνελόπη ήταν αποφασισμένοι να σώσουν την πατρίδα από την παρακμή και την κραιπάλη με κάθε μέσω. Εργατικός, με κλήση στην περιπέτεια, λιτός/λιτή, οικογενειάρχης, ο Έλληνας ρέπει προς τις επιστήμες και τα γράμματα. Από την δεκαετία του ’80, παρουσιάστηκαν ριζικές αλλαγές. Η Παγκοσμιοποίηση και η ένταξη στην Ευρώπη επηρέασαν τον Έλληνα, όπως προφανώς και άλλους λαούς. Οι «πολιτιστικές αξίες» άλλαξαν, η διαφθορά έγινε μέρος αποδεκτό της κοινωνίας. Συγχρόνως τα χαρίσματα της φυλής δείχνουν να αντέχουν. Το DNA που ζυμώθηκε στην διαδρομή των αιώνων απέδειξε κατά επανάληψη το αναλλοίωτο των προσόντων. Δοκιμάζονταν κατά επανάληψη ο μύθος του Λεωνίδα και των 300 αρκεί οι Έλληνες/Έλληνιδες να επαναλαμβάνουν και να αξιοποιούν τον άθλο «Έλληνες κάτω από δυσκολίες θριαμβεύουν».

Σήμερα η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται. Πλήθος αντιφάσεων στην συμπεριφορά μας και στις απαιτήσεις που έχουμε από την οργανωμένη κοινωνία. Όλοι θέλουν να φέρουμε υπερήφανα το τίτλο του προοδευτικού, αλλά και να υποστηρίζουμε θέσεις αρτηριοσκληρωτικές και αντικοινωνικές όταν μας βολεύει. Υπηρετούμε πιο εύκολα την ιδιοτέλεια. Φύσει και θέσει οπαδοί του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, φυσικό να αισθάνονται να κατανοούν και να σκέπτονται ως ΙΩΝΕΣ. Παρόλο τα προσόντα, το πάθος για ελευθερία δεν ταυτίζονταν με τα απαραίτητα στοιχεία της δημοκρατίας. Έτσι και στον τελευταίο μισό αιώνα η έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών ήταν εμφανής. Οι συντηρητικοί είχαν περάσει τα όρια της επαφής με το εκλογικό κοινό τους. Το αστικό εκλογικό λαϊκό σώμα θα συνειδητοποιούσε ότι δεν είχαν πλέον εκπροσώπους που τους εξέφραζαν.

Επικρατεί πλήρης σύγχυση. Τα καταληκτικά γεγονότα του Β’ Παγκόσμιου πόλεμου – είχαν αλλάξει τον χαρακτήρα μας και τις ιδιαιτερότητες.

Με τις αλλαγές στο καθαυτό πολιτικό σκηνικό πιστέψαμε πως μαζί με τους θεσμούς που περνούσαν βαρεία παρακμή, είχαν αλλοιωθεί το ήθος και οι αξίες της κοινωνίας. Παρ’ όλες τις μετακινήσεις των πληθυσμών από χωριά στις πόλεις και από τις ελληνικές πόλεις στην μακρινή Αυστραλία, την άφιξη των παράνομων μεταναστών, δεν άλλαξε τίποτα. Στην ώρα της ανάγκης παρουσιάστηκαν οι αντιστάσεις κατά των αρνητικών χαρακτηριστικών της φυλής. Λειτουργήσαμε ως υπέρμαχοι των ανθρωπίνων αξιών. Παρ’ όλες προσπάθειες αλλοίωσης της γλώσσας, κύριο συστατικό της ταυτότητος μας, έχει παρατηρηθεί υγιής αντίδραση προερχομένη από οργανωμένους εθελοντές πολίτες.

Συνοψίζοντας, «αν και έχει επικρατήσει πλήρης αναρχία στην κοινωνία, αν και παραπαίουμε μεταξύ πολιτικών θέσεων του καφενείου και αποδεκτού κοινωνικού ήθους λόγω ανθεκτικότητος των παλιών, περιπλέκονται οι σχέσεις των μελών. Αναζητούνται οι ιδιαιτερότητες που υπάρχουν. Αναμένονται με την διαλεύκανση τους από τον απλό πολίτη που δεν αναζητά ιδεολογήματα αλλά αξίες για αρμονική και δημιουργική κοινωνία. Ζητά ακόμα να ξεκαθαρισθεί η δικιά του ταυτότητα που του αποδίδει ασφάλεια, αυτοσεβασμό και δημιουργικότητα».

Δεν περιμένει αδρανής. Παρατηρείται έξαρση πρωτοβουλιών που στοχεύουν στην «νίκη» των όσων στηρίζουν την ανάγκη ριζικών λύσεων. Στην οργανωμένη επίσημη δεξιά περιμένουν βοήθεια αλλά επιθυμούν με υπευθυνότητα επανάληψη της άφιξης ενός Μεσσία στον οποίον οι ατίθασοι Έλληνες θα υπακούσουν όπως στο Γουδί το 1909.

- Σε ποιους χώρους θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει σύγχρονα ελληνικά πρότυπα ικανά να συμβάλλουν στην ανάταξη της κοινωνίας μας;

Σε όλους τους χώρους κοινωνικής συνάθροισης και εργασίας, γεωγραφικές ενότητες, πανεπιστημιακές ομάδες, μοναχικούς λάτρεις των γνώσεων, θα βρει κανείς άριστης ποιότητας άτομα. Ως επί το πλείστον όμως απομονωμένοι ταλαντούχοι νέοι που λόγω του συστήματος απορρίπτονται πριν ακόμα καταλάβουν θέσεις αντάξιες των δυνατοτήτων τους. Δεν έχουν δεσμευτεί από τους κανόνες που διέπουν την διαφθορά και την ξεπερασμένη πελατειακή σχολή που επιβάλει την αναξιοκρατία. Πάντως δε μπορεί να εφαρμοστεί αντίγραφο δυτικού τύπου, προγραμματισμός που βασίζεται μόνο στην λογική. Χρειάζεται και συναίσθημα…αγάπη. Αυτός ο συνδυασμός δεν υπάρχει παντού στην Ευρώπη.

- Στα πλαίσια του υφισταμένου χρηματιστικό-πιστωτικού παγκοσμιοποιημένου συστήματος, η ανέλιξη της χώρας μας μπορεί να γίνει σύμφωνα με τις επιλογές του λαού μας;

Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα όπου το χρηματιστικό-πιστωτικό παγκόσμιο σύστημα έχει επιβάλει την δικιά του φυσιογνωμία και αρχές, δεν μπορεί εύκολα να υπάρξει εξέλιξη της χώρας μας σύμφωνα με κανόνες και αξίες που ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση μας. Πέραν όμως αυτού η παγκοσμιοποίηση ενθαρρύνει τη σώρευση του πλούτου σε βάρος των ασθενέστερων. Οι επιλογές ακόμα και των μετόχων των Διεθνών οργανισμών κλείνουν προς τα συμφέροντα των ισχυρών. Λίγο ή και καθόλου δεν μπορεί κανείς να αναμένει επηρεασμό από μικρό Έθνος. Είναι ανάγκη να υπάρξει επανεξέταση της λειτουργίας και των επιπτώσεων των αποφάσεων των Μεγάλων μελών για τον ρόλο που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν αναθεωρημένοι θεσμοί που θα στηρίζουν αποφάσεις και θα θεσπιστούν προς όφελος των αδυνάτων.

Το επιτυχημένο τραπεζιτικό και χρηματιστικό σύστημα απαιτεί συνήθειες και υποδούλωση των υπηρετούντων τους, σκοπούς που δεν μπορούν να συναγωνιστούν τους παγκόσμιους γίγαντες. Θα έπρεπε να μελετηθούν μέτρα ενδυναμώσεως των ασθενέστερων όπου να λαμβάνονταν υπόψη και επιλογές των μικρών. Άλλως μετατρέπονται σε αποικία των ισχυρότερων. Ως προς εμάς είναι ευκαιρία να τονιστεί ότι θα έπρεπε να εκδηλωθεί ειδική μέριμνα για να προτάξει κανένας στα κρατικά έξοδα επενδύσεις που θα προσέξουνε με προτεραιότητα πολιτισμικά αγαθά έναντι χρηματιστικών μονοπωλίων. Είναι θέμα επιβίωσης της φυλής.

Είμαστε στο στάδιο όπου υπάρχει τάση αφελληνισμού των κέντρων που φυσιολογικά θα έπρεπε να δώσουν νέα ώθηση στην αναγέννηση της πολιτισμικής μας φυσιογνωμίας. Άχρηστη παιδεία, μιμητισμός χαμηλού ανθρωπιστικού επιπέδου και αξίες, έχουν διαβρώσει χώρους δημιουργικούς. Οι γείτονες φροντίζουν να εκμεταλλεύονται την αμεριμνησία μας. Αφήνουν τους Σλάβους να κτίζουν το έθνος τους σε βάρος του ελληνισμού και τους Τούρκους να σφετερίζονται τον Όμηρο και τον πολιτισμό της Ιωνίας. Απαιτείται το ταχύτερο να αποκαταστήσουμε τις ζημιές που επέφερε η λεηλασία των γειτόνων μας στην τραυματισμένη σήμερα ταυτότητα μας.

- Σε ποια κοινωνικά στρώματα διακρίνετε τους διαμορφωτές ενός σύγχρονου ελληνικού προτάγματος;

Οι ομάδες που φυσιολογικά έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να αναδείξουν διαμορφωτές ενός σύγχρονου ελληνικού προτάγματος είναι οι καλλιεργητές του πνεύματος, όπως τα πανεπιστήμια και οι εθελοντικές ομάδες που αντιμετωπίζουνε με ελεύθερη σκέψη τις προκλήσεις που τους εμφανίζονται. Γενικά όμως μπορεί να παρατηρήσει κανείς, ότι ο τρόπος που έχει επιβληθεί ένας σιωπηρός καταναγκασμός αποκλεισμού των αξιότερων παραγωγικών δυνάμεων του τόπου, καθιστά δύσκολη την ανάδειξη των επιζητούμενων διαμορφωτών.

Επαυξάνεται η δυσκολία από την εισροή αλλοδαπών που φέρνουνε δικές τους πολιτισμικές αξίες. Το ίδιο μπορεί κανείς να σημειώσει για μια μεγάλη σύγχρονη ελληνική δυναμική ομάδα, αυτή των Ελλήνων της διασποράς. Όπως οι Έλληνες στη Σουηδία, τον Καναδά, την Αυστραλία όπου η επιρροή τους είναι εμφανής. Έχουν ευκαιρίες να συνδυάσουν και να ωφεληθούν από τον νόστο και την απορρόφηση νέων ιδεών.

Η κυρία Βιργινία Τσουδερού σπούδασε Φιλοσοφία, Οικονομικά και Πολιτικά στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, της Μινεάπολις και στο Ράντις-Χάρβαντ των ΗΠΑ. Μεταξύ άλλων διατέλεσε οικονομολόγος στον Διεθνή Οργανισμό Υγείας και Τροφίμων του ΟΗΕ (1949-1956), δημοσιογράφος στις ελληνικές εφημερίδες «Το Βήμα» και «Ελευθερία» (1960-1967) και οικονομικός σύμβουλος της Κυβερνήσεως 1964-1965. Εκλέχθηκε Βουλευτής στην ΕΚ-ΝΔ (στην μετέπειτα ΕΔΗΚ) και στις εκλογές του 1977 επανεξελέγη Βουλευτής ΕΔΗΚ.

Διατέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών (1991-1993) και είναι μέλος της Ενώσεως Ελληνίδων Επιστημόνων, του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων, επίτιμο Μέλος της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας (τμήμα Ελλάδος), Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας, καθώς και Πρόεδρος και Επίτιμο Μέλος πολλών ελληνικών και διεθνών Ενώσεων (κυρίως γυναικείων).

Σήμερα είναι Επίτιμη Πρόεδρος της Διεθνούς Διαφάνειας – Ελλάς και του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης.

Κάντε κλικ στην εικόνα και διαβάστε την από το site του περιοδικού

Share

Tweet

Οι καθυστερήσεις σκοτώνουν.

Θέλουν οι συνέταιροί μας να σωθούμε – Ευτυχώς έτσι τους συμφέρει – Αλλά αντιστεκόμαστε.

Αν όλοι διέσωζαν την κεκτημένη θέση τους στην δημόσια εργασία με εργατικότητα και επίδοση, δεν θα είχαμε ανάγκη του PSI και τις ατέρμονες συζητήσεις για διαφωνίες γύρω από το επιτόκιο.

Ας μην καταφεύγουμε σε εθελοντικές απεργίες !

Αυτοδύναμοι - Ένα άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά.

Αυτοδύναμοι

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη (φ. 81) που κυκλοφορεί στα περίπτερα
Να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις

Μια αδιάψευστη ένδειξη της κρίσης και της σαπίλας των ελληνικών ελίτ είναι η απουσία οποιασδήποτε πρωτοβουλίας για ενίσχυση της αλληλεγγύης και της συνοχής της κοινωνίας, από το σύνολο των πολιτικών, «πνευματικών» και οικονομικών ελίτ της χώρας.
Σήμερα, οι Έλληνες εφοπλιστές παραμένουν ακόμα ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου εμπορικού στόλου στον κόσμο, και οι ετήσιες παραγγελίες τους είναι πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια. Έλληνες επιχειρηματίες, τραπεζίτες, πολιτικοί και άλλοι χρυσοκάνθαροι διαθέτουν καταθέσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό. Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έχουν ένα σημαντικό ύψος καταθέσεων και σημαντικά περιουσιακά στοιχεία.
Αν όλοι οι Έλληνες, με πρωτοστάτες τους υπουργούς, τους βουλευτές, τους συνδέσμους των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, τους τραπεζίτες, τους κατασκευαστές, τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, «συνδικαλιστές» τύπου Παναγόπουλου, με αμοιβές δεκάδες χιλιάδες ευρώ τον μήνα, και μεγαλοδημοσιογράφους, εννοούσαν στα σοβαρά αυτό που λένε, ότι «όλοι θα πρέπει να συνεισφέρουμε για το ξεπέρασμα της κρίσης», θα είχαν ήδη ξεκινήσει μια εκστρατεία για ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο, με χαμηλό επιτόκιο, για να δανείσουν το ελληνικό κράτος.
Αν οι ποικίλοι σύνδεσμοι των ομογενών, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και την Αυστραλία, κινητοποιούνταν προς την ίδια κατεύθυνση, τότε άλλη θα ήταν σήμερα η κατάσταση της χώρας.

Θα μπορούσε να υπάρξει μια σοβαρή χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων, και θα αποκτούσε νόημα η αδιάκοπη λογοδιάρροια περί «θυσιών» όλων των Ελλήνων [...] και προπαντός, θα ενισχυόταν όντως η περιβόητη εθνική συνοχή και οι Έλληνες θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ενωμένοι την κρίση.
Οι Έλληνες, κάποτε, διεξήγαγαν μεγάλους εθνικούς αγώνες, στηριγμένοι κατ’ εξοχήν στην οικονομική συμπαράσταση των συμπατριωτών τους. Οι Ζωσιμάδες, ο Βαρβάκης, ο Σίνας, ακόμα και ο Συγγρός, ο Αβέρωφ, μοναστήρια και μητροπολίτες, οι χιλιάδες των μικρών και μεγάλων ευεργετών, όλοι οι Έλληνες, στήριξαν την εκπαίδευση στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, χρηματοδότησαν τη Φιλική Εταιρεία και την Επανάσταση, ενίσχυσαν ακόμα και τον ελληνικό στόλο στους Βαλκανικούς Πολέμους. Συχνά, αυτοί οι εθνικοί ευεργέτες ήταν στυγνοί καπιταλιστές, όπως ο Συγγρός. Και όμως, παράλληλα, ήταν διατεθειμένοι να ξοδέψουν απλόχερα για τις ανάγκες της πατρίδας, επιστρέφοντας έτσι ένα μέρος από αυτά που είχαν καρπωθεί.

Σήμερα, δεν βρέθηκε ούτε ένας –αριθμός ένας– πολιτικός, επιχειρηματίας, μεγαλοδημοσιογράφος, που να βάλει το χέρι στην τσέπη, δεν βρέθηκε ούτε ένας να κάνει έστω αυτό που έκαναν οι Ιταλοί καπιταλιστές.
Οι Έλληνες αντιμετωπίζουν την κρίση, ο καθένας μόνος του, και οι μόνες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης έρχονται από τα κάτω, από ομάδες πολιτών και από την Εκκλησία.
Και γι’ αυτή την κατάντια δεν ευθύνεται μόνο το «πνεύμα της εποχής», ο ατομικισμός, ο καταναλωτισμός, ευθύνονται, πριν απ’ όλα, όλοι εκείνοι που, εδώ και δεκαετίες, κάνουν ό,τι μπορούν για να διαλύσουν την αίσθηση του συνανήκειν των Ελλήνων, όλοι εκείνοι που πασχίζουν να αποδομήσουν την ιστορία μας, να κόψουν τις ρίζες μας, να μας μεταβάλουν σε μια αγέλη χωρίς ταυτότητα.

Αυτή η ηροστράτεια λογική, στην οποία πρωτοστάτησαν οι ψευδοπροοδευτικοί διανοούμενοι, έπαιξε τελικά το παιγνίδι των τραπεζιτών, των νεοφιλελεύθερων, της Μέρκελ.
Και έρχονται σήμερα να τα ζητήσουν όλα από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους αγρότες, του μικρέμπορους, τους «μικρομεσαίους», με περικοπές, χαράτσια, φοροεπιδρομές, απολύσεις. Οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν τίποτε!
Ο περιβόητος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που κινδυνεύει να γίνει πιο αναξιόπιστος από όλους τους άλλους, ξέρει μόνο να διαμαρτύρεται επειδή τον κράζουν οι πολίτες.
Είναι καιρός, λοιπόν, να αναλάβει μια πρωτοβουλία, αν θέλει να μειωθεί η λαϊκή κατακραυγή εναντίον του. Να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη και υπεράνω υποψίας επιτροπή ελέγχου, που θα αναλάβει τη διαχείριση ενός ομολογιακού δανείου, στο οποίο, πρώτος αυτός, θα συνεισφέρει ένα σημαντικό ποσό, και αμέσως μετά από αυτόν, ο πρωθυπουργός, όλοι οι υπουργοί και οι βουλευτές, με ένα υποχρεωτικό μίνιμουμ συμμετοχής, που να ανέρχεται σε μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Αμέσως μετά, θα πρέπει να ακολουθήσουν οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι κατασκευαστές, οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Και μετά μπορούν να ακολουθήσουν όλοι οι Έλληνες πολίτες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι Έλληνες πρέπει να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις και πρέπει να υποχρεώσουν τους υπεύθυνους να αναλάβουν τουλάχιστον ένα μέρος των βαρών.
Και επειδή το αυτί αυτών των παχυδέρμων δεν πρόκειται εύκολα να ιδρώσει, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα κίνημα καταγγελίας τους και προώθησης ενός τέτοιου δανείου, που θα τους υποχρεώσει να κινηθούν έστω και διά της βίας. Εν ανάγκη, την πρωτοβουλία θα έπρεπε και θα μπορούσαν να την πάρουν οι ίδιοι οι πολίτες.

Είναι καιρός, πέρα από τις καταγγελίες και την άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, πέρα από τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στα θύματα της κρίσης, πέρα από την οργάνωση εναλλακτικών μορφών οικονομίας, να παρέμβουμε και στο ίδιο το ζήτημα του χρέους. Θα πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε δανεικά από τους ξένους, αλλά να υποχρεώσουμε τους «ξένους» που βρίσκονται στον τόπο μας, αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτή την άθλια κατάσταση, να συμβάλουν, επί τέλους, όχι μόνο στο ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά και στην ανασυγκρότηση της κοινωνίας την οποία διέλυσαν.
Κάτι τέτοιο εξ άλλου θα μείωνε κατά πολύ και τις δυνατότητες των ξένων, της Μέρκελ και του ΔΝΤ, να μας εκβιάζουν από δόση σε δόση, από μνημόνιο σε μνημόνιο, θα έδινε τη δυνατότητα στην ελληνική κοινωνία να τους αντιμετωπίσει με θάρρος και υπερηφάνεια.
Κάποιοι θα βρουν πολλά επιχειρήματα να αντιτάξουν, όπως το ποιον να εμπιστευτούμε για τη διαχείριση ενός τέτοιου δανείου κ.λπ.. Ωστόσο, όποιος δεν θέλει να ζυμώσει…, δέκα μέρες κοσκινάει.

Το αίτημα του ομολογιακού δανείου, με βάση τις οικονομικές δυνατότητες και τις ευθύνες των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων και τάξεων, έπρεπε ήδη να αποτελεί βασικό αίτημα του κινήματος των αγανακτισμένων. Όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Είναι καιρός σήμερα να αρχίσουμε μια μεγάλη εκστρατεία για να το προωθήσουμε.

Share

Tweet